(มี E-book)การเกิดใหม่ของเลขาตัวร้าย

เฟิ่งเส่าตายแล้ว....

เขาตายเพราะข้าวต้มกุ้งถ้วยเดียว

เขาไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะตายไปอย่างง่ายดายขนาดนี้

เขากลายเป็นวิญญาณ มองร่างที่ไร้วิญญาณของตัวเองโดนเข็ญออกไปจากห้องดับจิต

เขาเฝ้ามองชายาเอกของนายท่านใส่ชุดดำอุ้มท้องโย้จัดแจงงานศพของเขา

ร่างที่ไร้วิญญาณของเขาถูกวางไว้ในเรือนหลังใหญ่ที่เป็นสาลบรรพชนเก่าแก่ของตระกูลเฮ่อ เขามองผู้คนคัดค้านไม่พอใจที่นายท่านและชายาเอกตั้งโลงอันหรูหราและร่างอันเย็นชืดของเขาไว้ตรงนี้ มันเป็นสถานที่เฉพาะคนของตระกูลเฮ่อเท่านั้น เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เฟิ่งเส่าเป็นแค่เลขาไม่มีสิทธิ์เข้ามาอยู่ที่นี้

นั้นสิ เขามีสิทธิ์อะไรกันนะ

เขาไม่มีบ้าน ไร้ญาติขาดมิตรที่จริงใจ แก่ตัวไปคงอยู่ในบ้านพักคนชรา

เขาไม่เคยคาดหวังเรื่องความรักหรือครอบครัว ชีวิตที่มีก่อนหน้านั้นก็สุขสบายดี

เขาไม่เคยขวนขวายอะไรที่มันไม่ใช่ของตัวเอง การตายในครั้งนี้แลกมาด้วยทายาทตัวน้อยๆ อีกคนของตระกูลเฮ่อก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว

เฟิ่งเส่านั่งบนโลงศพตัวเอง มองคนนั้นคนนี้จุดธูปให้ มองนายท่านที่นั่งไว้อาลัย มองชายาเอกที่แบกท้องอันใหญ่รับแขก เหมือนเขาเป็นคนในครอบครัว

เขาเห็นตระกูลเจินเข้ามาไหว้ แต่โดนชายาเอกไล่ตะเพิดออกไป หลานชายหนึ่งในนั้นโดนชายาเอกจิกหัวให้มาโขกที่หน้าโลงศพของเขา การตายของเขาในครั้งนี้เกี่ยวกับตระกูลเจิน ญาติฝั่งมารดาของนายท่าน

เขาเห็นตระกูลเจินอ้อนวอนนายท่าน เขาเป็นแค่เลขา ฝั่งนั้นคือญาติสายเลือดเดียวกัน จะมาถือโทษขนาดนี้ให้ได้อะไร

เขามองนายท่านที่โมโห ชายาเอกยังคงจิกหัวของอีกฝ่ายโขกจนได้เลือด ถ้าเขาไม่กินข้าวต้มแทน เห็นทีคงมีหนึ่งศพสองชีวิต

เขาได้ยินนายท่านบอกว่า ‘เฟิ่งเส่าเป็นเหมือนพี่ชายของฉัน ฉันไม่ยอมให้การตายของเฟิ่งเส่าเสียเปล่า’

ตอนนั้นเฟิ่งเส่าถึงได้รู้ว่า ใจของเขายังคงต้องการความรัก ต้องการครอบครัว ต้องการคนที่คอยเคียงข้าง ครอบครัวที่เขาใฝ่หาเป็นนายท่านที่เขารักเหมือนน้องชายมอบให้ มองชายาเอกที่อาละวาดกล่าวหาว่าตระกูลเจินฆ่าพี่ชาย

พี่ชาย คำคำนี้ช่างดีเหลือเกิน

เจ็ดวันผ่านไปร่างของเขาถูกฝั่งในฮวงซุ้ยตระกูลเฮ่อ ในฐานะพี่ชายบุญธรรม นี้ถือว่าเป็นเกียรติต่อเขาที่สุดแล้ว

เฟิ่งเส่านั่งอยู่บนป้ายหลุมศพที่เขาจะอาศัยไปตลอดชั่วนิจนิรันดร์นับจากนี้ รูปที่ติดอยู่ด้านหน้าก็เป็นรูปที่ทายาทตระกูลเฮ่อเลือกกับมือ เขาคงไม่ได้อุ้มหลานตัวอ้วนนั้นอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว

ผ่านไปเจ็ดวันแล้วทำไมเขายังอยู่อีกนะ เฟิ่งเส่าในฐานะวิญญาณยังคงอยู่ในโลกนี้ ใส่ชุดเสื้อสีขาวคอระบายที่ชายาเอกเลือกให้ กางเกงที่สั่งตัดพิเศษราคาแพงและรองเท้าที่เขาได้เป็นของขวัญจากหลานชาย

วันคืนผ่านไป จนกระทั่งวันหนึ่งมีคนขึ้นมาเคารพหลุมศพของเขา เขาเห็นชายร่างสูงใหญ่ใส่ชุดดำไปทั้งตัว เดินกางร่มมาท่ามกลางฝนปรอยลงมา เฟิ่งเส่าที่ไม่เปียกฝนก็มองว่าเป็นใคร เป็นญาติฝ่ายไหนของเขา

เมื่ออีกฝ่ายเดินมาใกล้ๆ เฟิ่งเส่าถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายคือ กูเยี่ยน

ผู้ชายคนนี้มาทำอะไร หลังจากที่เขาปฏิเสธเรื่องตอนนั้น คนคนนี้ก็หายไปเลย เขายังคงคิดว่าอีกฝ่ายเกลียดเขาชนิดเป็นตายก็ไม่อยากยุ่งอีก

ดอกกุหลาบสีขาวถูกวางที่หน้าหลุมศพของเขา พร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่ทรุดตัวนั่งกับพื้นโดยไม่สนว่ามันจะเปียกเลอะเทอะหรือเปล่า

มือแกร่งที่เคยพยุงเขา ค่อยๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดที่ป้ายชื่อและรูปของเขา ผ้าเช็ดหน้าช่างคุ้นตาเหลือเกิน

ใช่! เขาเคยทำหล่นหายไปและไม่สนใจอีกเลย

“อาเฟิ่งเธอคิดไหมว่าตัวเองจะมามีจุดจบเช่นนี้”

‘ไม่ ไม่คิดเลย’

“ตระกูลเจินนั้นโดนผู้นำตระกูลเฮ่อตัดขาดและทำลายธุรกิจไปแล้ว แต่ฉันคิดว่านี่มันไม่เพียงพอ ฉันส่งคนเหล่านั้นไปรับใช้เธอที่ปรโลก”

‘ทำไมต้องทำขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าคุณก็เกลียดผมหรอกหรือ’

“ฉันหวังว่าชีวิตนายจะสุขสบายดี ฉันถึงได้ถอยห่างไป นายหวังไม่ใช่หรือว่าอยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่น ทำไมนายทิ้งไปเสียละ”

‘ผมไม่เคยปรารถนาครอบครัว ไม่เคยต้องการสิ่งใด ผมแค่ไม่อยากเอาตัวเองไปผูกกับใคร’

เขาแค่กลัว กลัวว่าเมื่อคาดหวังมันจะพังทลายลง เขาไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น

“ขอเพียงนายบอกว่าต้องการคนที่เคียงข้าง ต้องการครอบครัว ฉันคนนี้ก็พร้อมจะเป็นให้ ขอเป็นฉันคนนี้ไม่ได้เลยหรือ ทำไมนายต้องใจร้ายจากกันไปอย่างนี้”

‘ผมก็ไม่ได้อยากจะตาย’

มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เฟิ่งเส่าคิดว่าใจเขาไม่มีห่วง แต่เพียงคนคนนี้ปรากฎตัวต่อหน้าเขา เฟิ่งเส่าถึงได้รู้ว่าใจจริงเขายังโหยหาความรักจากครอบครัวและโหยหาความรักจากใครสักคน

“ขอเพียงนายเลือกฉัน แม้ไม่เกิดพร้อมกันก็ขอให้ตายพร้อมกัน ฝังร่วมหลุม สุขร่วมสุข ทุกข์ร่วมทุก ฉันให้นายได้ทุกอย่าง”

เฟิ่งเส่ามองอีกฝ่ายที่ดวงตาแดงระเรื่อ แต่ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว เขาไม่เคยถูกรักขนาดนี้ ไม่เคยคิดว่าจะมีคนทำเพื่อเขา คิดเพื่อเขาได้มากมายเพียงนี้

เขาเห็นมือแกร่งล้วงเอากล่องกำมะหยี่สีกรมท่าออกมา ค่อยๆ เปิดฝากล่องขึ้น ข้างในเป็นแหวนทับทิมน้ำงามเจียระไนเป็นทรงสี่เหลี่ยมสวย ตัวเรือนเป็นสีทองแม้จะดูสวยแต่ก็ดูทรงพลังเหมาะสำหรับผู้ชาย

เฟิ่งเส่ามองอีกฝ่ายยกแหวนทับทิมสีแดงขึ้นมาจรดริมฝีปากและหยิบแหวนอีกวงเรียบง่ายที่เข้าคู่กันสวมที่นิ้วนางข้างขวาของตัวเอง

“ถือว่าเราทั้งสองใช้ชีวิตด้วยกันแล้วนะ”

เฟิ่งเส่ามองอีกฝ่ายวางแหวงทับทิมไว้ที่หน้าป้ายชื่อเขาอย่างทะนุถนอม

แต่มันสายไปแล้ว ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากถูกรักแบบนั้นบ้าง อยากเป็นคนที่มีความสุขแบบนั้นบ้าง แต่มันไม่มีโอกาสเสียแล้ว

ถ้าชาติหน้ามีจริง เขาก็อยากเจอกูเยี่ยน อยากเป็นคนที่ถูกรักบ้าง

รสชาติของการถูกรักและการได้รักมันคงดีไม่น้อย

กูเยี่ยน

กูเยี่ยน

ชื่อนี้สลักในใจของเขาเสียแล้ว ถ้าหากชาติหน้ามีจริงอย่าลืมเขานะ

เฟิ่งเส่ายกมือที่โปรงแสงอยู่แล้วค่อยๆ จางหายไป เขาจะไปจากโลกนี้เสียแล้ว ชีวิตนี้เคยคิดว่าไม่มีอะไรเสียใจ ไม่มีอะไรให้เสียดาย ดันมีผู้ชายที่ตื้อเขามาทั้งชีวิตโผล่มาเสียได้

กูเยี่ยน

กู...เยี่ย...น

เฟิ่งเส่ามองอีกฝ่ายจนร่างเขาจางหายไป จิตสุดท้ายของเขายังผูกอยู่ที่กูเยี่ยน ผู้ชายที่บอกว่าพร้อมที่จะมีเขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต

แต่เขาไม่อาจอยู่รอได้แล้ว

ลาก่อน ชาติหน้ามีจริงแล้วเราทั้งค่อยรักกัน เคียงข้างกัน

ถ้าหากมันมีจริง

มาเปิดรอเฉยๆ เป็นเรื่องแยกมาคะ ไม่อยากเอารวมกันเดี๋ยวมันยืดเยื้อเกินไป

ชื่อชั่วคราวค่ะ ไว้คิดออกจะตั้งใหม่ ไว่ค่อยคิด จะแต่งอีกเรื่องให้จบและจะทำการรีไรท์นิยายอีกเรื่องที่ล็อกเอาไว้ใหม่ แพลนคือเดือนพฤษภาคมค่ะ

ฝากติดตามด้วยนะคะ